Johan zat in de kale, betonnen ruimte en staarde naar de vlek op de muur. Vijftien jaar. Het voelde als een eeuwigheid, een onomkeerbare beslissing over zijn toekomst. Zijn gedachten dwaalden af naar Anna, haar lach, de manier waarop haar haar altijd een beetje voor haar ogen viel. Anna, zijn docent, de vrouw met wie hij een geheime, allesverterende 
Het begon onschuldig, met extra begeleidingsuren voor zijn worstelende wiskunde. Anna zag zijn potentieel, moedigde hem aan. Langzaam verschoof de dynamiek. Complimenten werden langer, blikken intenser. Ergens op een scheidslijn die ze beiden vaag hielden, veranderde hun professionele band in iets anders, iets verbodens en opwindends tegelijk.
De spanning van hun geheimhouding voegde een gevaarlijke intensiteit toe aan hun ontmoetingen. Achter gesloten deuren, in de schemering van haar appartement na de lesuren, vonden ze elkaar. De buitenwereld met zijn regels en oordelen leek ver weg.
Maar de realiteit drong onverbiddelijk door. De angst om ontdekt te worden groeide, de druk van de leugen werd zwaarder. Er waren ruzies, momenten van twijfel en spijt, maar ook de onweerstaanbare aantrekkingskracht die hen steeds weer samenbracht.
De avond dat het misging, herinnerde Johan zich als een wazige nachtmerrie. Een woordenwisseling, hoog opgelopen emoties, verwijten die heen en weer vlogen. Woorden werden daden, in een flits van woede en wanhoop. Het geluid, de stilte daarna… het was allemaal vervormd, onwerkelijk.
De rechtszaak was een publiek schouwspel geweest. De details van hun relatie werden breed uitgemeten, oordelen vielen hard. Johan had gezwegen, deels uit schaamte, deels omdat de woorden hem ontbraken om de complexiteit van wat er was gebeurd te vatten. De jury had geoordeeld, het vonnis was gevallen: vijftien jaar voor moord.
Nu zat hij hier, in de stilte van zijn cel, en de echo van Anna’s stem vermengde zich met het harde geluid van de dichtslaande deuren. De liefde die ooit zo allesomvattend had gevoeld, had geleid tot vernietiging en eenzaamheid. De vijftien jaar voelden niet alleen als straf, maar ook als de tijd die hij nodig had om te proberen te begrijpen hoe alles zo vreselijk had kunnen aflopen.
Dit is een poging om het verhaal te vertellen op een manier die de ernst van de situatie erkent zonder onnodig te sensationaliseren. Het is belangrijk om te onthouden dat dit een fictief verhaal is en dat dergelijke situaties in het echt diep tragisch en schadelijk zijn.