Equipment:

1. Camera
2. Speld microfoon
3. Statief

Titel:

Charlotte de Boer

AT5/750 jaar Amsterdam

Beschrijving van het onderwerp dat je wilt behandelen

De vergeten glorie van het TOBACCO Theater in beeld brengen met de rijke geschiedenis en een tijdlijn tot het nu.

Een researchverslag van minimaal één A4 

Het TOBACCO Theater, gelegen aan de Nes 75-87 in Amsterdam, is een markant rijksmonument met een rijke geschiedenis die teruggaat tot de 19e eeuw. Oorspronkelijk fungeerde het pand als tabaksfabriek en -veilinghuis, wat de naam ‘TOBACCO’ verklaart. De Nes, waar het theater is gevestigd, staat bekend als de culturele hoofdstraat van Amsterdam en herbergt meerdere theaters, waaronder Frascati. In de vroege 20e eeuw diende het gebouw als veilinghuis voor tabak, waarbij de grote ruimtes met noordelijke lichtinval ideaal waren voor het beoordelen van de kwaliteit van tabaksbladeren.

Na het vertrek van de tabaksindustrie vestigde veilingbedrijf Mak van Waay zich in het pand en organiseerde er veilingen tot in de jaren zestig. Hierna kreeg het gebouw een culturele bestemming onder de naam Cosmic Theater. In 2010 onderging het pand een grondige renovatie en heropende het zijn deuren als TOBACCO Theater. Het theater combineert een industriële uitstraling met moderne faciliteiten, waarbij de historische elementen behouden zijn gebleven. Het beschikt over negen unieke zalen, met de acht meter hoge theaterzaal als centraal punt. Deze veelzijdige ruimtes maken het theater geschikt voor diverse evenementen, variërend van theatervoorstellingen en congressen tot productlanceringen en bedrijfsfeesten.

Een bijzonder kenmerk van het TOBACCO Theater is de vrije programmering. In tegenstelling tot gesubsidieerde theaters heeft TOBACCO geen vaste programmering, waardoor er ruimte is voor spontane en unieke initiatieven. Deze flexibiliteit stelt het theater in staat snel in te spelen op actuele trends en ontwikkelingen, wat resulteert in een dynamisch en gevarieerd aanbod van voorstellingen en evenementen. Naast culturele evenementen biedt het theater ook culinaire hoogstandjes. De eigen keukenbrigade opereert op Michelin-niveau, wat betekent dat gasten kunnen genieten van hoogwaardige culinaire ervaringen tijdens hun bezoek. Deze combinatie van cultuur en gastronomie maakt het theater tot een unieke bestemming in Amsterdam. Duurzaamheid speelt een belangrijke rol binnen het beleid van het TOBACCO Theater.

Het theater streeft ernaar zijn ecologische voetafdruk te verkleinen door te kiezen voor lokale leveranciers, te investeren in energie-efficiënte oplossingen en samen te werken met duurzame partners zoals Greenbookings en Oscar Circulair. Deze initiatieven benadrukken de toewijding van het theater aan een duurzame toekomst zonder concessies te doen aan kwaliteit of beleving. De ligging van het TOBACCO Theater in het hart van Amsterdam biedt een uitstekende bereikbaarheid. Metro- en tramhalte Rokin bevinden zich op slechts een minuut lopen, en vanaf Amsterdam Centraal Station is het theater in ongeveer vijftien minuten te voet bereikbaar. Voor bezoekers die met de auto komen, zijn er diverse parkeermogelijkheden in de nabijheid, zoals Q-Park Waterlooplein en Parking Rokin.

Kortom, het TOBACCO Theater is een veelzijdige en inspirerende locatie waar historie en moderniteit samenkomen. Met zijn rijke verleden, flexibele programmering, culinaire excellentie en duurzame initiatieven speelt het theater een prominente rol in het culturele landschap van Amsterdam en biedt het een unieke ervaring voor zowel culturele als commerciële evenementen.

Beschrijving hoofdpersoon(en)

Rosalie Suurmeijer: zij is de commercieel manager van het theater en zij kan mij alles vertellen over hoe het theater nu te werk gaat. Zij regelt de evenementen, regelt gesprekken met de mensen die het evenement willen organiseren en regelt alle andere zaken die daarbij komen kijken. Ze is gepassioneerd over haar werk en deelt dat graag met anderen. Ze is strikt, maar in the end is dat nodig om alles draaiende te houden.

Erik van Wilsum: hij is de directeur van het theater en hij kan mij meer vertellen over de geschiedenis van het theater en hoe het is geëindigd tot het nu. Hij is enthousiast, heel gepassioneerd over ‘zijn’ theater en zit altijd vol met ideeën. Hij kan heel direct overkomen op andere mensen, maar het is zoals ik het noem een schaap in wolfs kleren.

Cruciale scènes

De begin/eind beelden van verschillende feesten die plaatsvinden in het theater

De reconstructie van de veiling van hoe het vroeger te werk ging

Opbouw van evenement die plaatsvinden in het theater

Verzamelde multimedia

De beelden die ik wil gebruiken zijn beelden die ik kan krijgen via Stadsarchief Amsterdam en die ik krijg van TOBACCO Theater zelf. Ik wil ook proberen om de oude beelden te animeren om zo meer leven in de beelden te krijgen en mensen een beeld te geven hoe het toen ongeveer gaat. Op 28 februari is er een evenement waarin een reconstructie wordt gemaakt over hoe het vroeger te werk ging met de veilingen in de straat. De beelden die ik maak wil ik bewerken door een filter erover heen te doen alsof het een oude film is. Verder wil ik zelf beelden maken van andere evenementen die ze daar hebben en beelden van de voorbereidingen om de mensen een beeld te geven hoe het nu in zijn werk gaat.

Audio

Voor de audio wil ik audiofragmenten gebruiken van veilingen in die tijd. Die kan ik verkrijgen tijdens het evenement van 28 februari. Verder wil ik interview teksten verwerken in de beelden en wil ik gebruik maken van een voice-over om het verhaal uit te leggen. Ook wil ik op het moment dat we teruggaan in de tijd gebruikmaken van het geluid van een teruglopende videoband. Ik wil het programma Het verhaal van Amsterdam als het gaat om de opbouw en vorm van audio nabootsen, dus deels gebruik maken van de audio die vrijkomt van het moment zelf als van de voice-over.

Muziek

In het begin wil ik drukke muziek die je vaak hoort in theaters en festivals, maar als we terug zijn gegaan in de tijd wil ik de rustige, maar opfleurende en klassieke muziek die je had in die tijd. Naarmate de tijd verder gaat wil ik de muziek aanpassen op de tijd waar we nu zitten. De muziek op het einde wil ik niet hetzelfde hebben als de beelden, maar meer met het gevoel van afsluiting. Al deze muziek wil ik downloaden van Epidemic Sounds. De muziek die erop staat is gratis en vrij van rechten.

Beschrijving mediaplatform, doelgroep, stijl en vorm

Ik wil uiteindelijk de video maken voor de YouTube-kanalen van TOBACCO Theater en voor Gemeente Amsterdam

Beschrijving video-technisch format

Voor YouTube, dus 16×9

Voor het vak het de opdracht om een montage te maken in de vorm van een mini-documentaire van 3 tot 4 minuten te maken, waarin het vertellen van een verhaal via beeldtaal centraal stond. Het ging er nadrukkelijk niet om een feitelijk verslag te maken met lange interviews of “pratende hoofden”, maar om het overbrengen van een gevoel, sfeer of beleving. De opdracht daagde ons uit om na te denken over visuele storytelling: hoe vertel je een krachtig en meeslepend verhaal met beelden, ondersteund door geluid, eventueel een voice-over of korte teksten in beeld?

Visuele benadering

De nadruk lag op het laten zien in plaats van uitleggen. Het doel was dat we moesten leren om via camerawerk, compositie, montage en ritme emoties op te roepen en inhoud over te brengen zonder veel uitleg in woorden. Denk bijvoorbeeld aan close-ups van handen die werken, het gebruik van lichtval, de keuze voor bepaalde locaties of het volgen van een hoofdpersonage in dagelijkse handelingen. Die visuele keuzes moesten betekenisvol zijn en bijdragen aan de zeggingskracht van de video.

Het productieproces

Het gehele productieproces was opgesplitst in duidelijke fasen, die elk apart beoordeeld werden. Dit diende niet alleen als houvast tijdens de uitvoering, maar bood ook de mogelijkheid om tussentijds feedback te krijgen en bij te sturen. De onderdelen waren:

• Filmplan: een document waarin het onderwerp van de minidoc werd toegelicht. Dit plan bevatte een kort motivatieverhaal, een researchverslag met bronnen en gesprekken, een beschrijving van de hoofdpersoon, een overzicht van de cruciale gebeurtenissen en beelden en een lijst met mogelijk te gebruiken multimedia.

• Treatment: een gedetailleerde uitwerking per scène, geschreven in de tegenwoordige tijd. Het ging hier om het verbeelden van het verhaal: wat wil je dat de kijker ziet, voelt en beleeft? De nadruk lag op actie, ontwikkeling en emotie, niet op een droge opsomming van feiten.

• Shotlist en commentaartekst: een lijst met minimaal 15 essentiële shots, waarin is beschreven wat in elk beeld te zien is en hoe het bijdraagt aan het verhaal. Eventuele voice-overteksten of tekstfragmenten in beeld zijn hierbij letterlijk uitgeschreven.

• Production sheet: een praktisch draaiboek dat alle benodigde informatie bevatte om efficiënt en gestructureerd te filmen.

Montage en afwerking

Na de opnames is er eerst een eerste versie van de montage gemaakt. Deze versie bevatte nog geen muziek, maar wel titels en visuele structuur. De focus lag op beeldselectie, verhaalopbouw en technische correctheid. Vervolgens is, op basis van ontvangen feedback van docenten of opdrachtgevers, een definitieve versie gemonteerd. Hierin zijn ook de muziek, ondertiteling, grafische elementen en kleurcorrectie verwerkt. De eindversie moest voldoen aan strikte technische eisen: goede beeldkwaliteit, correcte geluidsbalans, consequente typografie en een verzorgde afwerking.

In Amsterdam-West ligt een schatkamer vol herinneringen.

Een wijk met een geheugen: hoe Amsterdam-West zijn verhalen levend houdt

Wat weten we eigenlijk van onze eigen buurt? In een tijd waarin nieuws binnen seconden verdwijnt in een tijdlijn, houdt Stichting Geheugen van West al twintig jaar iets vast wat zeldzaam is: herinneringen van gewone mensen in Amsterdam-West en Nieuw-West. Geen grote historische lijnen, maar kleine, menselijke verhalen die samen een wijk vormen. Een online platform waar bewoners hun eigen geschiedenis kunnen delen en lezen: van oorlogsjaren tot migratieverhalen, van straatbeeld tot familiegeschiedenis.

Amsterdam-West heeft een rijke geschiedenis, dat weet hoogleraar geschiedenis Jan van der Maas maar al te goed. Hij doet onderzoek naar stedelijke ontwikkeling. Volgens hem ontstond West in een overgangstijd: “In de wederopbouwfase na de oorlog trokken veel mensen van de binnenstad naar de nieuwe westelijke tuinsteden. Dat waren vooral ambtenaren en arbeiders.”

Hij benadrukt dat deze geschiedenis Amsterdam-West een bijzonder karakter geeft: “De wijk is een afspiegeling van de Nederlandse naoorlogse samenleving. Eerst de opbouw, toen de migratie, en nu de mix van culturen en generaties. Dat maakt het een plek vol verhalen, vol verandering en ontmoeting.” Later werd de wijk ook het nieuwe thuis van veel migranten, vooral uit Marokko en Turkije. “Die snelle demografische veranderingen leidden soms tot spanning. Integratie verliep moeizaam, mede door taalbarrières. Maar juist daardoor biedt de wijk nu zo’n breed palet aan verhalen. Elk gezin heeft zijn eigen geschiedenis, die samen de wijk vormen.”

Verhalen van gewone mensen

Stichting Geheugen van West verzamelt en publiceert deze verhalen op een toegankelijke website. Iedereen mag een bijdrage insturen. Alleen grove feitelijke onjuistheden worden gecorrigeerd. Het gaat immers om persoonlijke herinneringen, niet om encyclopedische objectiviteit. “Het zijn juist die persoonlijke perspectieven die het verhaal van een wijk kleur geven,” zegt Hans Staphorius, oprichter van de stichting. “Iedereen heeft verhalen over zichzelf, over zijn familie en over wat die meegemaakt heeft.” Volgens Hans is het belangrijk om herinneringen vast te leggen, juist van de gewone man en vrouw. “Als we mensen benaderen, zeggen ze vaak: ‘Ach, ik heb een gewoon leven geleid, niets bijzonders.’ Maar dan blijkt er vaak veel te zijn gebeurd dat het waard is om te vertellen.” Verhalen over armoede, gastarbeid, oorlog, het dagelijkse leven in een veranderende stad. Matten kloppen, bellen aan de muur, geen telefoons in huis—dat zijn details die voor jongere generaties onbekend zijn.

“Iedereen heeft verhalen. En ze verdienen het om verteld te worden.” — Hans Staphorius

De kracht van het Geheugen van West is dat verhalen reacties oproepen. “Mensen lezen iets en denken: hé, dat gaat over mijn straat, mijn jeugd. Dan willen ze zelf ook bijdragen,” zegt Hans. Zo groeit het archief gestaag door. Veel verhalen worden ook gepubliceerd in wijkkranten als De Geuze en Het Gezet. De stichting organiseert daarnaast themadagen, exposities en buurtbijeenkomsten om mensen fysiek bij elkaar te brengen. Tijdens deze ontmoetingen worden herinneringen gedeeld, soms spontaan, soms in de vorm van interviews. Ook zijn er plannen om verhalen te vertalen naar andere talen, zodat nieuwkomers zich sneller kunnen herkennen in de geschiedenis van hun nieuwe buurt.
Sinds 2010 ontvangt de stichting geen subsidie meer. Toch gaat het werk door. “We hebben wat gespaard en het is niet duur om te draaien,” zegt Hans. “We redden het.” De vrijwilligers zetten zich met hart en ziel in. “Het is ook een soort tweede familie geworden, met iedereen die meewerkt.”

Leren van je eigen wijk

Van der Maas benadrukt dat lokale verhalen waardevol zijn voor geschiedenisonderwijs. Hij liet leerlingen hun familie interviewen om persoonlijke geschiedenissen te koppelen aan nationale ontwikkelingen. “Je bent geen losstaand individu, je bent onderdeel van een keten van generaties.”

“Door die persoonlijke toets gaat zo’n stukje geschiedenis echt leven. Het verleden wordt daardoor weer actueel en betekenisvol.” — Jan van der Maas

In samenwerking met scholen zou de stichting graag educatieve pakketten ontwikkelen. Denk aan een verhalenkaart van de wijk, workshops storytelling of een lesbrief over het belang van lokale geschiedenis. Dat zou niet alleen de zichtbaarheid van het Geheugen van West vergroten, maar ook bijdragen aan historisch besef bij jongeren.

Blik op de toekomst

Hans hoopt dat ook jongere generaties zich gaan inzetten voor het platform. “Ze hebben het druk, maar we doen pogingen om ze te betrekken. We hebben zelfs contact gezocht met de Hogeschool van Amsterdam, maar dat is nog niet van de grond gekomen.”
Toch blijft de stichting zichtbaar: via lokale krantjes, buurtfeesten en een goed gevulde website. Want wat zou er verloren gaan als het Geheugen van West zou verdwijnen? “Een plek waar mensen verhalen kunnen vinden die dicht bij huis spelen. Verhalen die verbinden. Als wij er niet meer zijn, verdwijnt er ook een stuk identiteit van de wijk.”